Borba Info Vesti
“Srpske vlasti u leto i jesen 1991. godine pozivaju rezerviste da brane nevine srpske žene i decu koje su klale ustaše…”
U zapadnim medijima, pa i u naučnim krugovima, preovladavalo je stanovište – na stranu sad aspekt priče o srpskom izgubljenom medijskom ratu o kom su govorili i neki od evropskih pregovarača (poput Stoltenberga u memoarima) – da je rat na Balkanu posledica duboko ukorenjene mržnje među balkanskim narodima koju je Tito uspešno decenijama držao pod tepihom.
Nije da nema argumenata za ove tvrdnje i to jeste najočigledniji i najjednostavniji odgovor – imajući u vidu istoriju ovih prostora, a posebno istoriju Drugog svetskog rata koja jeste forsirana u srpskim krajevima krajem osamdesetih i početkom devedesetih godina.
Ali, da li je to odgovor koji daje suštinu?
Profesor sa američkog koledža Itaka, V. P. Genjon, autor je zanimljive knjige “The Myth of Ethnic War: Serbia and Croatia in the 1990s”, u kojoj upravo opovrgava ovu tezu, dokazujući da istraživanja i “iskustva sa terena”, ako se dobro analiziraju, daju upravo suprotan odgovor – da izvor sukoba nije ukorenjena mržnja među narodima, nego manipulacija od strane elita kojima je rat bio u interesu.
Reč je inače o autoru koji je izučavao politiku Jugoslavije i pre nego što Jugoslavije više nije bilo.
Ovo je jedna ilustracija koju daje:
“Srpske vlasti u leto i jesen 1991. godine pozivaju rezerviste da brane nevine srpske žene i decu koje su klale ustaše.
Ipak, uprkos tim srceparajućim i prilično ubedljivim predstavama, rezultat mobilizacije je bio jedan od najvećih otpora regrutaciji u modernoj istoriji.
Velika većina mladih muškaraca se sakrivala, svako veče bi spavali na drugom mestu kako bi izbegli vojnoj policiji koja je jurila dezertere.
Drugi su, prema nekim procenama i do 200.000 njih je radije napustilo zemlju nego da idu u rat – zapadna Evropa, Severna Amerika, Australija – bilo gde, samo da izbegnu da idu na front.
Podaci za Beograd su više nego upečatljivi: prema Centru za mir u Beogradu, 85 do 90 odsto mladih muškaraca je odbilo da ide u vojsku.
Na nivou cele Srbije ti brojevi su varirali od 50 do 80 odsto. Čak i među onima koji su služili vojsku, zabeležen je značajan broj slučajeva dezertiranja.”
Nedeljnik
